Dolandım geldim ben Rum ile Şam’ı
Sevdiğim yüzünün nuru kalmamış
Uğrun uğrun da aşnalık ederken
Şimdi söyleyecek dilin kalmamış
Kömür gözlüm ben de bunu bilmedim
Yıkılıp bahçene gülün dermedim
Bir gece koynunda mihman olmadım
Şimdi el değmedik yerin kalmamış
Uyma dilber uyma kötü adama
Başımı koymuşum gelen kadana
Çoluk çocuk doldurmuşsun odana
Varıp oturacak yerin kalmamış
Karac’oğlan der ki hele nideyim
Başım alıp diyar diyar gideyim
Varıp bir şitile hizmet edeyim
Dökülmüş yaprağın perin kalmamış
Karacaoğlan
Karaca Oğlan – Bütün Şiirleri, Cahit Öztelli, s.253